🗣️ “Έλα μωρέ, μη στενοχωριέσαι για βλακείες”!
“Σιγά το πράγμα για να τα βάψουμε και μαύρα”!
“Μακάρι αυτά να ήταν τα προβλήματα”!
❓Πόσο οικείες είναι αυτές οι εκφράσεις σε πολλές, πολλούς, πολλά από εμάς;
⛔ Πόσες φορές ένας άνθρωπος επικοινωνεί στους άλλους τη θλίψη του, για να λάβει μια απάντηση που “ακυρώνει” κατά κάποιον τρόπο το ερέθισμα που πυροδότησε το συναίσθημά του, αλλά και το συναίσθημα το ίδιο;
❌ Και πόσο συχνά όλες αυτές οι φωνές που έχει κατά καιρούς ακούσει δημιουργούν μια βαθύτερη, εσωτερική φωνή, που κάνει το άτομο να υποτιμά το ίδιο όσα το στενοχωρουν, να μη τα μιλά επειδή “δεν είναι σημαντικά” και να καταλήγει να τα κουβαλά μέσα του σαν βαρίδιο;
💛 Τα συναισθήματα είναι συναισθήματα. Για να τα νιώθουμε σημαίνει ότι υπάρχουν και όσο κι αν προσπαθήσουμε να τα κρύψουμε δε θα μπορέσουν να εξαφανιστούν. 💙
💔Δεν είναι ανάγκη να έχει συμβεί κάτι τραγικό για να είναι κάποιος πολύ στενοχωρημένος, ούτε κάτι “εξωπραγματικά” ευχάριστο για να νιώσει χαρά.
Μπορούμε να αισθανόμαστε περηφάνεια, αδικία, θυμό, ικανοποίηση, φόβο, χωρίς να χρειάζεται να αιτιολογήσουμε το πώς και χωρίς να γίνουμε κριτές των εαυτών μας.
💭 Σίγουρα είναι σημαντικό να διερευνούμε τα συναισθήματά μας, αυτά που “εξυπηρετούν” και τους παράγοντες που τα πυροδοτούν, αλλά το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση και η απενοχοποίησή τους.
🫂 Τα συναισθήματα είναι ανεκτίμητα και μοναδικά κομμάτια μας. Ας τα κοιτάξουμε με τρυφερότητα και συμπόνια.